Status feeds slopen social networking.

What’s happening? What’s on your mind? What are you working on? Share what you’re thinking. Update.

Status feeds

Bloggen is te traag voor jongeren, zo bleek onlangs. Ik denk dat het niets met snelheid te maken heeft. Ik denk dat het meer te maken heeft met toenemend individualisme en algemene gemakzucht.

Hyves, Facebook, LinkedIn, Twitter… Er lijkt geen online netwerk meer te bestaan waar je niet direct met iedereen moet delen wat je aan het doen bent. Of was. Of nog gaat doen. Of graag zou willen doen. Of graag had willen doen. Tegenwoordig moet ik mensen al laten weten wat ik doe terwijl ik mijn mail lees.
Ik word er niet goed van.

Niet nieuw

Gebruikers van chatclients (ICQ, MSN, Skype) kennen het begrip ‘status’ al jaren. Daarmee kun je je vrienden laten weten of je online bent, achter je pc zit en in hoeverre je met anderen wenst te communiceren. LinkedIn en Facebook bieden ook al jaren mogelijkheden om op de hoogte te blijven van de ‘status’ van iedereen in je netwerk. Tot zover dus niks nieuws onder de zon, zou je denken? Toch wel.

In het verleden was de status een indicator voor mogelijke inhoud. Tegenwoordig is de status de inhoud. En dat is.. nou ja, zorgwekkend is het woord niet maar ik vind ‘t minstens opmerkelijk.

Interesse

Wanneer je vroeger wilde weten hoe het iemand verging, dan belde je die persoon op. Interesse tonen. Heel normaal was dat. Met de komst van internet kwam e-mail. Het was minder direct dan bellen en het intieme van een ouderwetse briefwisseling was er ook wel vanaf, men nam echter nog wel de moeite een mailtje te schrijven. Even leek het weer de goede kant uit te gaan met de komst van ICQ, MSN en Skype – directer contact – helaas kwam ook daar een spreekwoordelijke kink in de kabel.

Voor direct contact is het gelijktijdig beschikbaar zijn van alle partijen een vereiste. En dat is waar het misgaat. Iedereen doet zijn uiterste best om een agenda tot de laatste beschikbare seconde vol te plannen. ‘Druk zijn’ staat tegenwoordig gelijk aan status. Bovendien leven we in een tijd van toenemend individualisme: alles voor het ego. En daardoor schiet ‘interesse voor de medemens’ er nog wel eens bij in (geldt vast niet voor iedereen, maar voor het verhaal komt deze formulering beter uit).

Alles gaat goed hier

De meeste persoonlijke brieven openden met ‘Hoe gaat ‘t met je?’ of iets in die trend. Waarop je dan kon antwoorden met ‘Alles gaat goed hier’. Of niet goed, natuurlijk. Omdat iedereen tegenwoordig te lui is om te vragen hoe het met je gaat – drukdrukdruk – is de norm geworden zelf continu aan iedereen te vertellen hoe ‘t met je gaat. Of wat je aan het doen bent. Of wat je hebt gedaan, in de hoop dat iemand ‘t leest. Want al je ‘vrienden’ doen hetzelfde. En mensen die druk zijn hebben uiteraard geen tijd om alles te lezen. Lezen betekent nadenken, verwerken, interactie, tijd – minder efficiënt.

Natuurlijk zijn er situaties waarin het delen van bepaalde informatie voordelen heeft. Als je via een dienst aan wat vrienden laat weten waar je die avond gaat eten, hoeft niet iedereen je te bellen om te vragen waar je zit. Ideaal. Ik hoef echter niet de hele dag van mensen die ik nauwelijks ken te vernemen hoe laat ze naar de wc gaan en hoeveel papier ze bij elke veeg gebruiken.

Updates – voor wie?

Constante online zichtbaarheid lijkt tegenwoordig het hoogste goed. Wie ‘deelt’ is in beeld, wie dat niet doet heeft blijkbaar geen leven. Oorspronkelijk wilde ik met dit verhaal aangeven dat er nu een vorm van omgekeerde interesse wordt toegepast. Dat we nu de boodschap alvast bij zoveel mogelijk mensen neerleggen, ongeacht of die er ook op zitten te wachten. Dat we zelf constant interessant (moeten) doen in de hoop dat we anderen met onze mededelingen – een status update van 140 karakters is géén verhaal – weten te boeien.

De nieuwe norm is blijkbaar dat informatie ons maar dient komen aanwaaien. Zelf initiëren is eng, kost energie en moeite. Why bother. Gevolg: eindeloze stromen informatie die voor het grootste deel volstrekt irrelevant zijn op het moment dat ze de ontvanger bereiken. En dat op steeds meer sites. Yay.

Conclusie?

Wilde vooral m’n ongenoegen ventileren over het feit dat ik op elke denkbare plaats ineens status feeds moet bijhouden. Irritante ontwikkeling.  Stop eens met het verbouwen van iedere willekeurige site tot een prikbord voor het ego – om het vervolgens ook maar direct tot ‘sociaal’ netwerk te bombarderen?

Ja, natuurlijk zie ik de voordelen en de kracht van sociale netwerken. Sterker nog, ik heb er inmiddels veel aan te danken. Maar dit is pas het begin, er is nu nog overzicht. Er ontstaat een enorme overkill aan status feeds, op de meest uiteenlopende plaatsen. Vraag me af of we straks door de bomen het bos nog kunnen zien. Het onderhouden van ‘tig status feeds lijkt me een behoorlijke beperking voor sociale interactie, dus voordat ‘social networking’ verandert in (en sterft als) een nieuwe RSS: Houd. Eens. Op. Daarmee.